راه عشق
وقتی به سراغت آمدم٬ سراپا شور شدم. همه ی وجودم چشم شد تا اورا ببینم. من از همه بریده ام و فقط
می خواهم تو بپیوندم. به تو که روحت آسمانی است و همیشه فرشته ها را به مهمانی خود دعوت می کنی. من
هم دلم می خواهد مهمان تو باشم و همراه فرشته ها و ستاره های کوچک٬ یک پل روی آسمان بزنیم و هر شب
ساعتها طولانی نظاره گر آسمان باشیم. آه! که چقدر از تو دور شده ام و صدایت برایم غریبه شده است. کاش
می توانستم فانوس به دست٬ دنبال تو و فرشته ها بگردمو باز همان شبهای قشنگ و پر ستاره تکرار شود و من و تو
میعادی عاشقانه داشته باشیم.
وقتی وسعت دشت و سرسبزی آن را به تماشا می نشینم٬ دلم می خواهد از همه جیز وهمه کس رانده شوم و به
آنوادی خیال و دشت سرسبز برسم. دلم می خواهد روی علفهای سبز آن دراز بکشم وبوی علفهای تازه را استشمام
کنم و گلهای قرمز دور تا دورم را بگیرند و هر وقت بدیدنم آمدی٬ یکی از گلهای قرمز را به تو هدیه خواهم داد. تا بدانی
که چقدر دوستت دارم و هرگز فراموشت نخواهم کرد. ولی هیچ وقت نیامدی. فکر کنم تو راه را گم کرده ای و من میان
آنهمه خوبی و صفا رها کرده ای. فقط جای تو خالی است. ولی من این بار تصمیم گرفته ام٬گلهای قرمز را نشانه
بگذارم٬ تا هیچ وقت راه عشق را گم نکنی. من به تو قول خواهم داد که من و ان دشت سر سبز هر روز برای آمدنت
دعا می کنیم.
به چه می اندیشی؟
خود را از گرداب ها و گرفتاریها ی زندگی بیرون بیاور 
دستهایت را به بهار بسپار
و دل همواره بی قرارت را
روانه آسمانها و کهکشانها کن
تا چون روح مواج نسیم
عشق را به تماشا بنشینی
و شادیت را عاشقانه جشن بگیری...